Αγαπημένη μου Μπάρμπι,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω την απέχθεια μου προς το πρόσωπο σου που φωλιάζει μέσα μου από τότε που άρχισα να συνειδητοποιώ τον εαυτό μου. Η αλήθεια Μπάρμπι μου είναι ότι ποτέ μου δεν σε γούσταρα, έστω και αν έπαιζα μαζί σου όταν ήμουνα μικρή. Οι γονείς μου μου είχαν μάλιστα αγοράσει και όλο τον εξοπλισμό του σπιτιού σου και ο,τιδήποτε άλλο σε αφορούσε. Όμως γλυκιά μου Μπάρμπι, μεγαλώνοντας σε έβλεπα συνεχώς και διαρκώς φάντη μπαστούνι μπροστά μου και εμπόδιζες αισθητά το οπτικό μου πεδίο. Ήσουν η συμμαθήτρια με τις ξανθιές μπούκλες και τις ερωτήσεις επιπέδου νηπιαγωγείου που εκνεύριζαν τον εκάστοτε στριμμένο καθηγητή, ο οποίος όμως δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω από το καλά σμιλεμένο μπούτι σου που επιτηδευμένα άφηνες να φανεί μέσα από τη φούστα σου. Ήσουν η χαζομπίμπο γκόμενα με τα ενθέματα σιλικόνης στο στήθος και τους γλουτούς που μόστραραν φάτσα κάρτα τα δήθεν life style περιοδικά (ή ακριβολογώντας τα τσόντοπεριοδικά) και η τύπισα που πάντα έπαιρνε ό,τι ήθελε στη ζωή της όχι για την φαιά ουσία του μυαλού της αλλά για τις ξανθές τρέσσες του μαλλιού της.Ποτέ δεν κατάλαβα η αλήθεια ποιόν ρόλο κουβαλάς σε αυτή τη ζωή και για ποιό λόγο ζεις εσύ και οι όμοιες σου εις βάρος του πλανήτη γη. Εξαιτίας σου είχα, έχω και θα εξακολουθήσω να έχω μελαχρινή χαίτη και να είμαι φανατική πολέμιος του οξυζενέ. Πίστεψε με, δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σου αλλά μάλλον με όσους ασχολούνται μαζί σου και σε έχουν ανεβάσει σε ένα βάθρο στο οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχεις. Με ενοχλούν όλα αυτά που εσύ πρεσβεύεις. Τα θεωρώ άκρως επικίνδυνα για την δημόσια ασφάλεια. Επειδή ποτέ δεν υπήρξες έξυπνη αλλά πάντοτε υπερκαλύπτεις την κουτοπονηριά σου με μια επιτηδευμένη αφέλεια. Κι εμένα ο μπαμπάς μου Μπάρμπι μου με έχει μάθει από μικρή να φοβάμαι τους βλάκες επειδή λόγω ανυπαρξίας της φαιάς ουσίας στον εγκέφαλο τους, είναι αυτοί που θα σου κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Κι εσύ ήδη έχεις κάνει την ζημιά γύρω σου Μπάρμπι μου. Υπάρχεις παντού, δεν τολμώ να κάνω ζάπινγκ και το πορσελάνινο σου χαμόγελο αστράφτει απειλητικά μπροστά μου. Το κακό είναι πως αποτελείς και πρότυπο, όχι μόνο για τις χαρωπές νοικοκυρές δυστυχώς αλλά και για τα ανυποψίαστα κοριτσάκια των οποίων η πνευματική ανάπτυξη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και τι θα γίνει αν όλες θέλουν να σου μοιάσουν; Πώς μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να συνυπάρξει μαζί σου; Πόσο «κίτρινο» μπορούν να αντέξουν τα ματάκια του; Μου λένε Μπάρμπι μου πως αν δεν σε γουστάρω μπορώ με ένα απλό πάτημα του κουμπιού να σε αλλάξω. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Έχεις δικτυώσει τους κλώνους σου παντού κι εγώ θα πρέπει να αποδεχτώ αναγκαστικά το προιόν υποκουλτούρας που εσύ μου σερβίρεις. Όμως ευχαριστώ, δεν θα πάρω Μπάρμπι μου. Προτιμώ να την αράξω συντροφιά με ένα βιβλίο. Μην με κοιτάς απορημένη. Δεν σου βάζω δύσκολα. Για την ακρίβεια, δεν έχω καμία τέτοια απαίτηση από σένα. Μάλλον δεν θέλω απολύτως τίποτα απο εσένα. Ούτε καν να υπάρχεις. Ξέρω όμως πως τρέφω φρούδες ελπίδες γι’αυτό προτιμώ να σε χαιρετήσω εδώ. Καλό σου βράδυ, Μπάρμπι...
