«ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΗΓΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ;»

της Άριας Σωκράτους

Να πω την αμαρτία μου, μια ανακούφιση που πέρασαν οι γιορτές την νιώθω και ο λόγος δεν είναι ούτε η υπερκατανάλωση του έρμου κατσικακίου (που δεν μου αρέσει κιόλας), του τσουρεκιού και όλων των σοκολατένιων εδεσμάτων που απειλούν με ταχεία διαπλάτυνση του σωματικού μου εκτοπίσματος αλλά το γεγονός ότι δεν θα αντηχήσει ξανά στα ταλαιπωρημένα αυτάκια μου η τετριμμένη πλέον ερώτηση «Εσύ που θα πας τις γιορτές;».

Μόνο και μόνο το ότι δεν θα είμαι αναγκασμένη να φοράω επί μονίμου βάσεως το ψυχαναγκαστικό πλην συγκαταβατικό μου χαμόγελο, προσπαθώντας να πνίξω για χιλιοστή όγδοη φορά αυτή την ακατανίκητη τσιρίδα που μου γαργαλάει το λαιμό, σημαίνει πολλά για την ψυχική μου υγεία.

Ειλικρινά σας λέω ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιό λόγο σώνει και καλά θα πρέπει εγώ κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα να είμαι με τον ταξιδιωτικό οδηγό ανά χείρας προσπαθώντας να βρω τον προσφιλέστερο εξωτικό προορισμό, όχι  ομως για να ικανοποιήσω τη δική μου ανάγκη για χαλάρωση και διακοπές αλλά την ανάγκη των άλλων να αντικατοπτρίσουν πάνω σε μένα τα δικά τους απωθημένα.

Ο διάλογος είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος, άχρωμος, μονότονος με καμπυλωτές εξάρσεις πρωτοφανούς ενδιαφέροντος συνοδευόμενου από ένα καχύποπτο βλέμμα και ένα ελαφρύ ειρωνικό μειδίαμα όταν φτάσει η στιγμή της πολυαναμενόμενης ερώτησης: «Εσύ που θα πας τις γιορτές;»

Η δημοφιλέστερη απάντηση, η οποία συνήθως ακολουθείται από επιφωνήματα θαυμασμού και επιδοκιμασίας είναι οι Μαλδίβες, το Ντουμπάι, η Ταυλάνδη , που είναι πολύ της μόδας τελευταία λόγω της έλευσης επωνύμων (αν και ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να είσαι χριστιανός και να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στα αλλόθρησκα κράτη) και ως δεύτερη επιλογή και κάπως ξεπερασμένη πλεόν, η Μύκονος, η Πάρος ή η Κέρκυρα.

Αν κάνεις βέβαια το λάθος να απαντήσεις αθώα πλην ειλικρινέστατα ότι δεν σκοπεύεις να ταξιδέψεις πουθενά αλλά να πας το πολύ πολύ μέχρι το χωριό σου, τότε το βλέμμα του συνομιλητή σου συνοφρυώνεται επικίνδυνα σε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και καχυποψίας.

Γιατί ο άλλος αγαπητοί μου όταν λάβει αυτή την απάντηση θα σκεφτεί τα μύρια όσα, από το ότι έχεις μείνει ταπί με ταπί άρα αποτελείς μπανάλ επιλογή για κοινωνική συναναστροφή ή ότι χώρισες και έχεις πέσει σε βαθιά κατάθλιψη παρέα με τα Zanax και τον «Κήπο του Επίκουρου» του Ίρβιν Γιάλομ.

Σε οποιαδήποτε κατηγορία και αν ανήκεις, επειδή βεβαίως μέση λύση δεν υπάρχει, αποτελείς αντικείμενο μελέτης της σύγχρονης θεωρίας της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Με άλλα λόγια είσαι ο πιο αδύνατος κρίκος και λυπάμαι πολύ που σε στεναχωρώ.

Αλήθεια, δεν μου λέτε, μιας και το έφερε η κουβέντα, εσείς που πήγατε διακοπές το Πάσχα;