ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ «ΚΟΚΚΙΝΟ»

Γράφει η Άρια Σωκράτους

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που η συγκινησιακή μου φόρτιση έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Ένας απέραντος θυμός με ωθεί στο να σπάσω ο,τιδήποτε βρίσκεται σε ακτίνα μικρότερη των δέκα μέτρων, μια αναβράζουσα οργή μου πλακώνει το στήθος και μια ανείπωτη θλίψη διακατέχει όλο μου το είναι.

Θυμός, οργή, θλίψη. Τρία βασικά συναισθήματα που για αιώνες υποδαύλιζαν τους προμαχώνες των μεγάλων επαναστάσεων. Με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή του γρήγορου και εύπεπτου φαστ φούντ, των πλαστικών σωμάτων με τα ξανθά εξτένσιονς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και της πλασματικής πραγματικότητας ενός εικονικού και ετοιμόρροπου life style, με ειδίκευση στη νάρκωση και στην αποχαύνωση συνειδήσεων.

Στην αντίπερα όχθη του τούνελ, ένα μαύρο σακίδιο πάνω στα σκαλοπάτια της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων και δύο ανήλικα παιδιά, ένας δεκαπεντάχρονος Αφγανός και η εντεκάχρονη αδελφή του. Τραγικοί πρωταγωνιστές ενός φρικιαστικού θρίλερ δίχως τέλος.

Κυριακή 28/3/2010, ώρα 11 το βράδυ στα Πατήσια, την πιο πολυσύχναστη περιοχή της Αθήνας. Τα δυο παιδιά μαζί με τη μητέρα τους βγήκαν για σεργιάνι στους σκοτεινούς και αφιλόξενους δρόμους της πρωτεύουσας. Όχι όμως για τον νυχτερινό τους περίπατο, όπως πολλοί λογικά θα φαντάζονταν, αλλά για να αναζητήσουν στους κάδους απορριμμάτων φαγητό, ρουχισμό και παλιά αντικείμενα. Είδη αυτονόητα και συνηθισμένα για τον οποιονδήποτε από εμάς, όχι όμως για αυτούς που πριν από έξι μήνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον.

Το βλέμμα του κοριτσιού έπεσε πάνω στο μαύρο σακίδιο δίπλα από τον κάδο απορριμμάτων πάνω στα σκαλοπάτια της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων. Με ενθουσιασμό το κοριτσάκι ανοίγει το σακίδιο και βρίσκει μέσα ένα ρολόι. Ο αδελφός της πλησιάζει κοντά της για να περιεργαστεί τον πολύτιμο «θησαυρό». Απογοητευμένος διαπιστώνει ότι ο θησαυρός είναι άνθρακας, αφού το ρολόι δεν δουλεύει και εναποθέτει το ρολόι πάνω στο σακίδιο. Ετοιμάζονται να φύγουν αλλά δεν προλαβαίνουν. Το ρολόι της μοίρας του δυστυχώς σε αντίθεση με το άλλο ρολόι δουλεύει και αρχίζει να μετρά αντίστροφα.

Η βόμβα εκρηγνύεται με ένα απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο και διαμελίζει το άγουρο κορμί του που δεν πρόλαβε ούτε καν να γευτεί τους καρπούς μιας καλύτερης ζωής που τόσο ονειρεύτηκε.

Η αδελφή του τραυματίζεται στο κεφάλι από τα θραύσματα της βόμβας και κινδυνεύει σοβαρά με τύφλωση.

Η τραγική φιγούρα της μάνας περιφέρεται σαν ζωντανή νεκρή γύρω από το σημείο σε κατάσταση σοκ. Το σώμα της κινείται, τα χείλη της σχηματίζουν άναρθρες κραυγές αλλά η ψυχή της δεν ζει. Ταξιδεύει μαζί με το δεκαπεντάχρονο αγγελούδι της.

Αθήνα 2010. Μια μάνα με τα δύο ανήλικα αγγελούδια της εγκαταλείπουν για πάντα την κόλαση του τριτοκοσμικού Αφγανιστάν, στο οποίο εξαιτίας της ανασυγκρότησης του κινήματος των Ταλιμπάν και των δεκαετιών πολιτικής αστάθειας και πολεμικών επιχειρήσεων η ανθρωπιστική κρίση έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις για να αναζητήσουν ένα ελπιδοφόρο αύριο στην ανεπτυγμένη ευρωπαική Ελλάδα.

Στην Ελλάδα με τους κλυδωνισμούς των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών θεσμών και την οικονομική κρίση. Στην Ελλάδα που η έννοια της λέξης ασφάλειας αναζητείται στο επόμενο νεοελληνικό λεξικό, που οι πολίτες της κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους και τρέμουν να μιλήσουν στον διπλανό τους από φόβο, αλλά παρόλαυτα το μείζον θέμα της πρώτης γραμμής της επικαιρότητας είναι ένα και μόνο ένα: Η Τζούλια και ο,τιδήποτε την αφορά σε ένα μονόπρακτο για γερά νεύρα και ισχυρά αντισώματα. Μπράβο μας.