Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΞΥΖΕΝΕ

Γράφει η Άρια Σωκράτους
«Αν ο,τιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.» Υπάρχουν κάποιες μέρες που χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, όλα πάνε στραβά. Ανεξάρτητα από τις προσπάθειες τις οποίες ενδεχομένως καταβάλλεις για να αντιστρέψεις τη ροή των πραγμάτων, ο νόμος του Μέρφυ παρελαύνει επιδεικτικά μπροστά σου. Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που η ψυχοσύνθεση μου υπόκειται σε αλλεπάλληλες κυκλοθυμικές μεταπτώσεις. Ίσως επειδή εδώ και τρεις μέρες με ταλαιπωρεί μια ίωση που με έχει καταβάλει και όλα μου φταίνε. Ίσως πάλι να φταίνε και οι διελεύσεις των πλανητών από το ωροσκόπιο μου.

Μη έχοντας άλλη επιλογή από το να κλειδαμπαρωθώ στο σπίτι μου και να μην βλέπω άνθρωπο μέχρι να περάσει το τετράγωνο του Άρη με τον Ήλιο μου που μου έχει κάνει τα νέυρα τσατάλια και που θα διαρκέσει ένας θεός ξέρει πόσο, σύμφωνα πάντα με την έγκυρη γνώμη μιας φίλης που τρώει τους αστρολόγους για πρόγευμα, αποφάσισα να ρεμβάσω ανενόχλητη το χαζοκούτι μέχρι που να γίνει το μυαλό μου πουρές.
Ανοίγω που λέτε από το πρωί την τηλεόραση και πέφτω πάνω στον πόλεμο του οξυζενέ. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παίζουν τα ίδια θέματα για τις ίδιες πάντα ξανθιές αγαπημένες του χαζοκουτιού και της AGB. (όσο για το πόσο αξιόπιστες είναι οι μέθοδοι της, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα χωράφια)

Πόσο γυάλισε το μάτι της Ελένης όταν συνάντησε το αντίπαλο δέος της Ελεωνόρα Μελέτη; Πώς έγινε η συνάντηση κορυφής; Πώς και η «απόλυτη ξανθιά» της πρωινής ζώνης πήρε την απόφαση να καλέσει την Ελεωνόρα στην εκπομπή της που ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν ανταλλάξει ούτε ένα καλημέρα του Θεού; Τι έλεγε η γλώσσα του σώματος των δύο παρουσιαστριών;
Αυτά τα μέγιστα ερωτήματα που ταλανίζουν τον μέσο Έλληνα πολίτη, καταναλωτή και κατατρεγμένο από τις τράπεζες και τα δάνεια, κλήθηκα να αντιμετωπίσω όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το κουτί της συμφοράς.

Τα αιώνια ερωτήματα πλανήθηκαν στον τηλεοπτικό δέκτη αμέτρητες ώρες από αμέτρητες εκπομπές, των οποίων η μοναδική διαφορά ήταν τα διαφορετικά μικροσκοπικά φορεματάκια των παρουσιαστριών με το μπλαζέ ύφος.
Το τελικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από ώρες απίστευτης αποχαύνωσης συνοδευόμενες από το σύνδρομο αποσπασμένης προσοχής, αφού με τίποτα δεν μπορούσα να παραμείνω συντονισμένη τουλάχιστον σε νοητικό επίπεδο με τον δέκτη μου είναι ότι ειδικά φέτος ο μοναδικός ρόλος που θα έχει η τηλεόραση στο σπίτι μου είναι αυτός του διακοσμητικού στοιχείου στο σαλόνι.
Διαπίστωσα ότι μου ασκεί ένα αίσθημα ακατανίκητης ανίας και πλήξης η παντελής έλλειψη ποιότητας, πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας.
Όταν φέρνω στο μυαλό μου τη λέξη τηλεόραση, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται είναι αυτή της ξινής γεροντοκόρης που επειδή αυτή έμεινε στο ράφι, θάβει όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που έτυχε να βρουν γαμπρό. Αυτή την εικόνα μου θυμίζει σήμερα η τηλεόραση. Μια ξινή γεροντοκόρη σε ένα ατελείωτο κατηγορώ που εκτοξεύει τα βέλη της σε πάσα κατεύθυνση.
Λοιπόν, αρνούμαι να μπω σε αυτό το τρυπάκι και να παίξω ένα παιχνίδι που δεν με αφορά. Στην τελική «who cares?» αν όλες οι αποχρώσεις του οξυζενέ διατάχθηκαν στην εμπροσθοφυλακή έτοιμες για τη μάχη του μπικουτί;
Στο σημείο αυτό κλείνω το μαγικό κουμπάκι και κατευθύνομαι προς το κρεβάτι μου. Αν μη τι άλλο μου έκανε κι ένα καλό. Έβαλε τέρμα στις αυπνίες. Καληνύχτα σας.