Friday, February 3, 2012

Στο ντιβάνι του Σωκράτη


Σήμερα είναι μια από εκείνες τις μέρες που η ψυχοσύνθεση μου υπόκειται σε αλλεπάλληλες κυκλοθυμικές μεταπτώσεις. Μια απλή, συνηθισμένη μέρα όπως και οι υπόλοιπες τριακόσιες που προηγήθηκαν.
«Αν ο,τιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.Υπάρχουν κάποιες μέρες που χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, όλα πάνε στραβά.», μου λέει με μεμψίμοιρο ύφος η φίλη μου η Μαρίνα στο τηλέφωνο, η οποία τελευταία ακούει και στο όνομα «ο κλώνος του Μέρφυ».
«Μόνο που οι κάποιες μέρες πήραν προαγωγή για την αιωνιότητα στην δική μου περίπτωση. Εγώ πάλι νομίζω πως μου έχει κάτσει στο σβέρκο αυτή η αναθεματισμένη αντίθεση Ήλιου-Ποσειδώνα. Και το έλεγε η αγαπημένη Λίτσα πως τα λιοντάρια φοράνε ροζ γυαλιά και είναι η χαρά της εξαπάτησης».
«Η Λίτσα καλά την έχει εκεί που κάθεται και της σκάνε τα κορόιδα τα ωραία τους ευρουδάκια. Με σένα να δούμε τι θα κάνουμε. Τελευταία γυρνάει ανάποδα το μάτι σου. Σε σκιάζομαι.», έριξε το δηλητήριο της ο κλώνος του Μέρφυ.
«Και τι να κάνω εγώ δηλαδή επειδή δεν τα πας καλά με τις σκιές εσύ;» απάντησα χολωμένη εγώ.
«Η λύση βρίσκεται στο ντιβάνι του Σωκράτη. Να γίνεις ένα με τη συμπαντική ενέργεια.»
«Μαρινάκι πόσο καιρό φυλάς τα Xanax στο ντουλάπι σου; Δεν τα πετάς λέω εγώ και πεταγόμαστε μέχρι τη Σούλα τη φαρμακοποιό να πάρουμε καινούρια δόση; Θα μας τα δώσει χωρίς συνταγή. Είναι κολλητή της μάνας μου.»
«Ο Σωκράτης άσχετη και ζαβλακωμένη φιλενάς είναι ο δάσκαλος του Ρέικι. Από τότε που τον γνώρισα άλλαξε η ζωή μου από γιν σε γιανκ.»
«Ξεκίνησες κινέζικα; Μπράβο βρε. Θα μας χρειαστούν τώρα με την κρίση. Μόνο οι σχιστομάτες επιβιώνουν πια. Είναι η νέα αρεία φυλή. Μόνο ο Χίτλερ μας άφησε χρόνους.»
«Αντιπαρέρχομαι τις επαναλαμβανόμενες εκρήξεις διπολικής διαταραχής και θα προσπαθήσω να σε ξεστραβώσω. Το δικό σου πρόβλημα δεν είναι οι παπαρολογίες της αστρολογίας, τις οποίες ασπάζεσαι σαν την Κατίνα της γειτονιάς αλλά η συσσώρευση πλεονάσματος αρνητικής ενέργειας. Λοιπόν, πας στον Σωκράτη, ξαπλώνεις στο ντιβάνι, βρίσκει αυτός τα σημεία κλειδιά του σώματος σου, τα οποία είναι πλακωμένα από όλο τον αρνητισμό του σύμπαντος και της κεφάλας σου μαζί, σου διοχετεύει ζωτική ενέργεια και σου ξεμπλοκάρει και τα τσάκρας σου. Σου στέλνω σε μήνυμα το τηλέφωνο του και φεύγω σφαίρα επειδή σε δέκα λεπτάκια έχω ραντεβού μαζί του κι έχει πολύ πράμα να βγάλει από μέσα μου μετά από τα αλλεπάλληλα σοκ που μου κέρασες σήμερα. Ciao.», σφύριξε και μου έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη.
Μόλις συνειδητοποίησα ότι η φιλενάδα μου με πούλησε  σαν εισαγόμενο αρνί στη Βαρβάκειο αγορά με αντάλλαγμα ένα ντιβάνι που ανήκει σε κάποιο Σωκράτη. Αφού πρώτα με έβγαλε νευρωτική, σπαστικιά, κατίνα, παπαρολόγα, με πλεόνασμα αρνητικής ενέργειας. Αν είναι μετά από το ντιβάνι του Σωκράτη να καταντήσω μεταλλαγμένος κλώνος του Μέρφυ και μάλιστα σε αποσύνθεση να μου λείπει το βύσσινο. Πάω να λιώσω στην πολυθρόνα μου και να ακούσω τα ζώδια από χειρός  Λίτσας μέχρι να γίνει το μυαλό μου πουρές. Μόνο με τη σκέψη, η μέρα μου έφτιαξε. Στον αγύριστο και ακόμα πιο πέρα ο Σωκράτης.

Tuesday, January 10, 2012

Αγαπημένη μου Μπάρμπι...


Αγαπημένη μου Μπάρμπι,

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω την απέχθεια μου προς το πρόσωπο σου που φωλιάζει μέσα μου από τότε που άρχισα να συνειδητοποιώ τον εαυτό μου. Η αλήθεια Μπάρμπι μου είναι ότι ποτέ μου δεν σε γούσταρα, έστω και αν έπαιζα μαζί σου όταν ήμουνα μικρή. Οι γονείς μου μου  είχαν μάλιστα αγοράσει και όλο τον εξοπλισμό του σπιτιού σου και ο,τιδήποτε άλλο σε αφορούσε. Όμως γλυκιά μου Μπάρμπι, μεγαλώνοντας σε έβλεπα συνεχώς και διαρκώς φάντη μπαστούνι μπροστά μου και εμπόδιζες αισθητά το οπτικό μου πεδίο. Ήσουν η συμμαθήτρια με τις ξανθιές μπούκλες και τις ερωτήσεις επιπέδου νηπιαγωγείου που εκνεύριζαν τον εκάστοτε στριμμένο καθηγητή, ο οποίος όμως δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω από το καλά  σμιλεμένο μπούτι σου που επιτηδευμένα άφηνες να φανεί μέσα από τη φούστα σου. Ήσουν η χαζομπίμπο γκόμενα με τα ενθέματα σιλικόνης στο στήθος και τους γλουτούς που μόστραραν φάτσα κάρτα τα δήθεν life style περιοδικά (ή ακριβολογώντας τα τσόντοπεριοδικά) και η τύπισα που πάντα έπαιρνε ό,τι ήθελε στη ζωή της όχι για την φαιά ουσία του μυαλού της αλλά για τις ξανθές τρέσσες του μαλλιού της.

Ποτέ δεν κατάλαβα η αλήθεια ποιόν ρόλο κουβαλάς σε αυτή τη ζωή και για ποιό λόγο ζεις εσύ και οι όμοιες σου εις βάρος του πλανήτη γη. Εξαιτίας σου είχα, έχω και θα εξακολουθήσω να έχω μελαχρινή χαίτη και να είμαι φανατική πολέμιος του οξυζενέ. Πίστεψε με, δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σου αλλά μάλλον με όσους ασχολούνται μαζί σου και σε έχουν ανεβάσει σε ένα βάθρο στο οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχεις. Με ενοχλούν όλα αυτά που εσύ πρεσβεύεις. Τα θεωρώ άκρως επικίνδυνα για την δημόσια ασφάλεια. Επειδή ποτέ δεν υπήρξες έξυπνη αλλά πάντοτε υπερκαλύπτεις την κουτοπονηριά σου με μια επιτηδευμένη αφέλεια. Κι εμένα ο μπαμπάς μου Μπάρμπι μου με έχει μάθει από μικρή να φοβάμαι τους βλάκες επειδή λόγω ανυπαρξίας της φαιάς ουσίας στον εγκέφαλο τους, είναι αυτοί που θα σου κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Κι εσύ ήδη έχεις κάνει την ζημιά γύρω σου Μπάρμπι μου. Υπάρχεις παντού, δεν τολμώ να κάνω ζάπινγκ και το πορσελάνινο σου χαμόγελο αστράφτει απειλητικά μπροστά μου. Το κακό είναι πως αποτελείς και πρότυπο, όχι μόνο για τις χαρωπές νοικοκυρές δυστυχώς αλλά και για τα ανυποψίαστα κοριτσάκια των οποίων η πνευματική ανάπτυξη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και τι θα γίνει αν όλες θέλουν να σου μοιάσουν; Πώς μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να συνυπάρξει μαζί σου; Πόσο «κίτρινο» μπορούν να αντέξουν τα ματάκια του; Μου λένε Μπάρμπι μου πως αν δεν σε γουστάρω μπορώ με ένα απλό πάτημα του κουμπιού να σε αλλάξω. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Έχεις δικτυώσει τους κλώνους σου παντού κι εγώ θα πρέπει να αποδεχτώ αναγκαστικά το προιόν υποκουλτούρας που εσύ μου σερβίρεις. Όμως ευχαριστώ, δεν θα πάρω Μπάρμπι μου. Προτιμώ να την αράξω συντροφιά με ένα βιβλίο. Μην με κοιτάς απορημένη. Δεν σου βάζω δύσκολα. Για την ακρίβεια, δεν έχω καμία τέτοια απαίτηση από σένα. Μάλλον δεν θέλω απολύτως τίποτα απο εσένα. Ούτε καν να υπάρχεις. Ξέρω όμως πως τρέφω φρούδες ελπίδες γι’αυτό προτιμώ να σε χαιρετήσω εδώ. Καλό σου βράδυ, Μπάρμπι...