Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΞΥΖΕΝΕ

Γράφει η Άρια Σωκράτους
«Αν ο,τιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.» Υπάρχουν κάποιες μέρες που χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, όλα πάνε στραβά. Ανεξάρτητα από τις προσπάθειες τις οποίες ενδεχομένως καταβάλλεις για να αντιστρέψεις τη ροή των πραγμάτων, ο νόμος του Μέρφυ παρελαύνει επιδεικτικά μπροστά σου. Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που η ψυχοσύνθεση μου υπόκειται σε αλλεπάλληλες κυκλοθυμικές μεταπτώσεις. Ίσως επειδή εδώ και τρεις μέρες με ταλαιπωρεί μια ίωση που με έχει καταβάλει και όλα μου φταίνε. Ίσως πάλι να φταίνε και οι διελεύσεις των πλανητών από το ωροσκόπιο μου.

Μη έχοντας άλλη επιλογή από το να κλειδαμπαρωθώ στο σπίτι μου και να μην βλέπω άνθρωπο μέχρι να περάσει το τετράγωνο του Άρη με τον Ήλιο μου που μου έχει κάνει τα νέυρα τσατάλια και που θα διαρκέσει ένας θεός ξέρει πόσο, σύμφωνα πάντα με την έγκυρη γνώμη μιας φίλης που τρώει τους αστρολόγους για πρόγευμα, αποφάσισα να ρεμβάσω ανενόχλητη το χαζοκούτι μέχρι που να γίνει το μυαλό μου πουρές.
Ανοίγω που λέτε από το πρωί την τηλεόραση και πέφτω πάνω στον πόλεμο του οξυζενέ. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παίζουν τα ίδια θέματα για τις ίδιες πάντα ξανθιές αγαπημένες του χαζοκουτιού και της AGB. (όσο για το πόσο αξιόπιστες είναι οι μέθοδοι της, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα χωράφια)

Πόσο γυάλισε το μάτι της Ελένης όταν συνάντησε το αντίπαλο δέος της Ελεωνόρα Μελέτη; Πώς έγινε η συνάντηση κορυφής; Πώς και η «απόλυτη ξανθιά» της πρωινής ζώνης πήρε την απόφαση να καλέσει την Ελεωνόρα στην εκπομπή της που ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν ανταλλάξει ούτε ένα καλημέρα του Θεού; Τι έλεγε η γλώσσα του σώματος των δύο παρουσιαστριών;
Αυτά τα μέγιστα ερωτήματα που ταλανίζουν τον μέσο Έλληνα πολίτη, καταναλωτή και κατατρεγμένο από τις τράπεζες και τα δάνεια, κλήθηκα να αντιμετωπίσω όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το κουτί της συμφοράς.

Τα αιώνια ερωτήματα πλανήθηκαν στον τηλεοπτικό δέκτη αμέτρητες ώρες από αμέτρητες εκπομπές, των οποίων η μοναδική διαφορά ήταν τα διαφορετικά μικροσκοπικά φορεματάκια των παρουσιαστριών με το μπλαζέ ύφος.
Το τελικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από ώρες απίστευτης αποχαύνωσης συνοδευόμενες από το σύνδρομο αποσπασμένης προσοχής, αφού με τίποτα δεν μπορούσα να παραμείνω συντονισμένη τουλάχιστον σε νοητικό επίπεδο με τον δέκτη μου είναι ότι ειδικά φέτος ο μοναδικός ρόλος που θα έχει η τηλεόραση στο σπίτι μου είναι αυτός του διακοσμητικού στοιχείου στο σαλόνι.
Διαπίστωσα ότι μου ασκεί ένα αίσθημα ακατανίκητης ανίας και πλήξης η παντελής έλλειψη ποιότητας, πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας.
Όταν φέρνω στο μυαλό μου τη λέξη τηλεόραση, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται είναι αυτή της ξινής γεροντοκόρης που επειδή αυτή έμεινε στο ράφι, θάβει όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που έτυχε να βρουν γαμπρό. Αυτή την εικόνα μου θυμίζει σήμερα η τηλεόραση. Μια ξινή γεροντοκόρη σε ένα ατελείωτο κατηγορώ που εκτοξεύει τα βέλη της σε πάσα κατεύθυνση.
Λοιπόν, αρνούμαι να μπω σε αυτό το τρυπάκι και να παίξω ένα παιχνίδι που δεν με αφορά. Στην τελική «who cares?» αν όλες οι αποχρώσεις του οξυζενέ διατάχθηκαν στην εμπροσθοφυλακή έτοιμες για τη μάχη του μπικουτί;
Στο σημείο αυτό κλείνω το μαγικό κουμπάκι και κατευθύνομαι προς το κρεβάτι μου. Αν μη τι άλλο μου έκανε κι ένα καλό. Έβαλε τέρμα στις αυπνίες. Καληνύχτα σας.

WELCOME TO CYPRUS

Μου φαίνεται τόσο περίεργο που βρίσκομαι ξανά μπροστά από τον υπολογιστή μου, στη συνηθισμένη μου θέση και προσπαθώ να γράψω. Ίσως γιατί η έμπνευση μου τους τελευταίους δύο μήνες έχει πάρει την κατιούσα λόγω καλοκαιριού και διακοπών και η μοναδική ενέργεια στην οποία μπορούσα να προβώ ήταν ο προγραμματισμός των καλοκαιρινών μου διακοπών σε μέρη μακρινά και ονειρεμένα, όπως λέει και το γνωστό άσμα.

Η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα το ταξίδι μου στην Αμερική τόσο πολύ που μετρούσα το χρόνο αντιστρόφως ανάλογα. Δεν σας κρύβω ότι είχα μια κρυφή και αόριστη ελπίδα ότι ίσως κάτι μαγικό συμβεί και οι συνθήκες της ζωής συνωμοτήσουν με το σύμπαν και ξεχαστώ κάπου μεταξύ της Houston and Eldridge street ή στην Fifth Avenue και  χαθώ στο χάος του ανώνυμου πλήθους.

Πολλές φορές διερωτήθηκα ποιος είναι ο λόγος που νιώθω αυτό το αίσθημα άγριας χαράς και απελευθέρωσης κάθε φορά που ταξιδεύω. Η ψυχοσύνθεση μου θυμίζει έντονα ισοβίτη, ο οποίος μετά από δεκαπέντε χρόνια κάθειρξης καταφέρνει επιτέλους να αποδράσει.

Την αμέσως επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω για ψώνια καθώς το ψυγείο μετά από ένα μήνα απουσίας θύμιζε εγκαταλελειμμένη  γη μετά από μαζικό κύμα μετανάστευσης.

Εντελώς άυπνη, μη έχοντας κλείσει βλέφαρο για 28 ώρες, μπαίνω μέσα στην υπεραγορά και προσπαθώ να προσανατολιστώ ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσω για τα τρόφιμα. Φοράω το πιο ευγενικό μου χαμόγελο και ρωτάω μια υπάλληλο που τοποθετούσε κάτι κουτιά στα ράφια:

«Συγγνώμη μήπως μπορείτε να μου πείτε σε ποιο σημείο ακριβώς βρίσκονται τα ζυμαρικά;»

Η υπάλληλος συνέχισε ακάθεκτη και άκρως αφοσιωμένη την εργασία της δίχως να μου ρίξει ούτε μισό βλέμμα στοιχειώδους ενδιαφέροντος.

Υπέθεσα με το φτωχό μου το μυαλό  ότι προφανώς δεν θα άκουσε τι της είχα πει και με στεντόρεια φωνή της λέω ξανά τι θέλω. Επιτέλους γυρίζει προς το μέρος μου αλλά με κοιτάει με ένα τόσο δολοφονικό βλέμμα που συνειρμικά σκέφτηκα ότι αν ζούσαμε στην εποχή της Μέδουσας, θα είχα γίνει ήδη απολίθωμα.

«Εσύ τι θέλει τώρα; Εγώ δουλεύει κι εσύ ενοχλεί εμένα.», μου λέει σε σπασμένα ελληνικά, ρίχνοντας μου ακόμη ένα φαρμακερό βλέμμα.

Για περίπου τρία λεπτά πρέπει να παρέμεινα εκεί στην ίδια θέση, άναυδη, να την κοιτάω σαν χάνος.

Εν πάση περιπτώσει όμως, αποφάσισα να καταπιώ την υποχθόνια απάντηση που σκόπευα να εκστομίσω με μαθηματική ακρίβεια και προτίμησα να της γυρίσω την πλάτη επιδεικτικά και να κατευθυνθώ προς αναζήτηση των ζυμαρικών.

Όταν μετά από μια απίστευτη περιπλάνηση στα ράφια, κατάφερα και βρήκα ό,τι χρειαζόμουν, κατευθύνθηκα ανακουφισμένη στο ταμείο.

Ένας συνοφρυωμένος νεαρός με υποδέχτηκε με κατεβασμένα μούτρα. Άρχισε αμίλητος να χτυπάει συνοφρυωμένος τα ψώνια και να τα ρίχνει με μανία στον πάγκο.

Τη στιγμή που έβαζα επιτέλους τα ψώνια στις σακούλες για να την κάνω ελαφρώς από τον χώρο εκείνο που μου τσίτωσε τα νεύρα στον υπέρτατο βαθμό, βλέπω ένα ανεμοστρόβιλο να έρχεται απειλητικά προς το μέρος μου και να σαρώνει στο πέρασμα του όλα τα ψώνια μου προς τέρψιν του φιλοθεάμοντος κοινού.

Ο σίφουνας ήταν ένα πεντάχρονο διαβολάκι, το οποίο σεργιάνιζε ανενόχλητο αφού η μαμά του τσακωνόταν με τη φίλη της στο τηλέφωνο  για το αν η καινούρια κρέμα ματιών της Crème de la mer ήταν καλύτερη από την καινούρια της La Prairie.

Τόσο απορροφημένη ήταν η κυρία από την τόσο περισπούδαστη φλυαρία της που δεν καταδέχτηκε καν να γυρίσει το κεφάλι της για να δει τα κατορθώματα του κανακάρη της.

Όταν μετά από ώρα και αφού είχα μαζέψει ένα προς ένα τα διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ψώνια μου, η κυρία φιλοτιμήθηκε να ρίξει ένα αφ’υψηλού βλέμμα το οποίο συνοδευόταν από το ακόλουθο σχόλιο: «Εγώ σιγά μην τα μάζευα! Θα έφευγα και θα αγόραζα άλλα.»

Ένιωσα το αίμα μου να παίρνει φωτιά από το ξύπνημα των άγριων σκοτεινών μου ενστίκτων που μόνο οι συμπεριφορές ατόμων που ζουν εις βάρος του πλανήτη γη, ξέρουν να προκαλούν.

Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα και συνειδητοποίησα πλήρως ότι είχα επιστρέψει πίσω για τα καλά. Τελικά όλα τα ωραία στη ζωή διαρκούν τόσο λίγο. Goodbye New York and Welcome to Cyprus.

ΘΩΡΗΚΤΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ EVENT ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

Γράφει η Άρια Σωκράτους

Πόσο μου λείπει η φωνή της μοναδικής και αθάνατης Μαλβίνας να διαπερνάει σαν όαση την ξερή έρημο της αμορφωσιάς, της αρχοντοχωριάτικής νοοτροπίας και της ψευτογκλαμουριάς που εξαπλώνεται ολοένα και πιο απειλητικά σαν επιδημητική νόσος στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε να περιγράψω έστω και με τον απύθμενο πλούτο της ελληνικής γλώσσας τη διανοητική ευφυία και την απίστευτη διορατικότητα αυτής της γυναίκας που ούτε η ίδια δεν είχε αντιληφθεί πόσα χρόνια μπροστά ήταν από την εποχή της;

Η αλήθεια είναι πώς πάντοτε έτρεφα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη, σε αυτή την απερίγραπτη και ιδιαίτερη προσωπικότητα με τον τσεκουράτο και γεμάτο οξύνοια εμπεριστατωμένο λόγο και αυτό το σπάνιο, το τόσο οξυδερκές μυαλό που βγαίνει ένα κάθε μία χιλετία.

...της Μέσης Ανατολής το ανάγνωσμα

Οι τελευταίες δύο βδομάδες είναι ίσως από τις δυσκολότερες της τριαντάχρονης ζωής μου και πριν προλάβετε να με κατηγορήσετε για μελόδραμα και μάλιστα κακής ποιότητας, θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και στη συνέχεια θα κάνω έκκληση για την άμεση ή έμμεση συμπαράσταση σας.

Αυτές τις δύο βδομάδες λοιπόν έχω συνειδητά εγκλωβίσει τον εαυτό μου και το πνεύμα μου στο σπίτι μου και πιο συγκεκριμένα στους τέσσερις σιέλ τοίχους του κατά τα άλλα ευάερου και ευήλιου δωματίου μου και αποδίδομαι στην ενδελεχή μελέτη της ιστορίας και του τρόπου ζωής των χωρών της Μέσης Ανατολής.

ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Γράφει η Άρια Σωκράτους

Και ξαφνικά η χώρα βάφτηκε στο κόκκινο, το  κόκκινο του αίματος και της φωτιάς, το ίδιο βαθύ κόκκινο χρώμα που έχουν τα πυρά της κολάσεως, τα οποία την αποφράδα μέρα της 5^ης Μαίου 2010 πήραν σάρκα και οστά στην οδό Σταδίου 25, μέσα στο νεοκλασικό κτίριο της Marfin.

Τέσσερις αθώες ψυχές, η μία αγέννητη, πριν καν προλάβει να αντικρύσει το φως του ήλιου, πέταξαν τα φτερά τους με προορισμό το άπειρο, την αιωνιότητα της ψυχής τους.

TV ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε περίπτωση που κάποιος ξένος ανοίξει είτε από περιέργεια είτε από καθαρή σύμπτωση ελληνική τηλεόραση τη βδομάδα που πέρασε, θα θεωρήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας τη δεδομένη χρονική στιγμή, συνίσταται στο αν η Ρούλα Κορομηλά ήταν καλή ή όχι στην πρεμιέρα του Greek Idol της Δευτέρας, στην περίτεχνη ανάλυση του δεδομένου ότι η ένταση των τσιριχτών της πλησίαζε περίπου τα χίλια ντεσιμπέλ και στο αν το ντύσιμο της θύμιζε την θεία Μαριγούλα στα βαφτίσια της ανιψιάς της ή την γιαγιά Αθηνούλα στα αρραβωνιάσματα της εγγονής της.

Σε καμία πάντως περίπτωση δεν πρόκειται καν να περάσει από το μυαλό του ούτε ως φευγαλέα σκέψη το γεγονός ότι η Ελλάδα διέρχεται μία από τις σοβαρότερες οικονομικές κρίσεις στην ιστορία των αιώνων της.

Ούτε στο ελάχιστο δεν θα ψυλλιαστεί ο έρμος ο τουρίστας ότι η χώρα αυτή  αναγκάστηκε να προσφύγει για οικονομική βοήθεια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με ολέθριες συνέπειες για την τσέπη του μεροκαματιάρη εργαζόμενου που καλείται τώρα να μετράει το κάθε απομεινάρι του ευρώ.

Ούτε κατά διάνοια δεν θα υποψιαστεί ότι στην Ελλάδα επίκεινται απολύσεις προσωπικού στο Δημόσιο, κατάργηση φοροαπαλλαγών, μείωση του αφορολογήτου στις αγοραπωλησίες ακινήτων, πλήρη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, περικοπή του 14ου μισθού, αναμόρφωση του συστήματος ΦΠΑ με την μείωση των συντελεστών φόρου από τρεις σε δύο βαθμίδες, αύξηση των συντελεστών φόρου ακίνητης ιδιοκτησίας και την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο.

Αντιθέτως, στην τηλεοπτική εικονική πραγματικότητα που εκούσια κοιμάται τον ύπνο του δικαίου παρελαύνουν καθημερινά προγράμματα πολύ χαμηλής ποιότητας που όμως αποτελούν την πιο φτηνή λύση των καναλιών στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και τα οποία εξαντλούντην θεματολογία τους σε πέντε άτομα στην καλύτερη των περιπτώσεων. 

Οτιδήποτε άλλο θα περάσει από το μυαλό του ανυποψίαστου τουρίστα εκτός από το ότι ο ελληνικός λαός ξεζουμίζεται καθημερινά και κυριολεκτικά και μεταφορικά, όταν βλέπει να αναλώνεται τεράστιος τηλεοπτικός χρόνος για το αν η Ευγενία Μανωλίδου έκανε μία πιρουέτα αντί για δύο, αν η Γκαλένα Βελίκοβα έχει περισσότερους από ένα χορευτές ή για το αν η επιστροφή της Ρούλας Κορομηλά στα τηλεοπτικά δρώμενα σηματοδοτεί μια νέα τηλεοπτική περίοδο.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια «μαύρη» οικονομικά εποχή που ο κόσμος εξοργισμένος, αδικημένος και εξευτελισμένος από την εγκληματική σπατάλη του δημοσίου χρήματος και τα απάνθρωπα και εξουθενωτικά οικονομικά μέτρα που επιβάλλει το ΔΝΤ, ξεχύνεται στους δρόμους, κάνει διαδηλώσεις και πορείες, που αντί να προβάλλονται με τη δέουσα σοβαρότητα και ευθύνη από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εντούτοις είτε εσκεμμένα αποσιωπούνται είτε μεταδίδονται αποσπασματικά κατά τρόπο που να μην αλλοιώνεται ο life style χαρακτήρας των καναλιών.

Βεβαίως αγαπητέ τουρίστα για να μαθαίνεις, η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πάρτυ φωτοβολίδων και διάττοντων αστέρων, όπου όλοι έχουν λυμένα από καιρό τα οικονομικά τους προβλήματα και η μοναδική τους μέριμνα πλέον είναι να τραγουδήσουν καλά, να χορέψουν καλά και να ξεκατινιαστούν καλά.

Προς τη δόξα τραβάμε λοιπόν και διόλου δεν μας νοιάζει που το γερμανικό FOCUS έχει ως εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου ως επαίτη. Εμείς απόψε θα παρακολουθήσουμε Dancing with the stars και Greek Idol. Σας αφήνω τώρα επειδή ο καναπές με περιμένει.

Η αβάσταχτη αποχαύνωση του τίποτα

Για τρεις συνεχείς ώρες είμαι κολλημένη σε αυτό το ρημάδι τον υπολογιστή και περιμένω την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μήπως και αξιωθώ γράψω καμιά αράδα αλλά από χλωμό εώς και ακατόρθωτο το βλέπω.

Εδώ που τα λέμε δεν έχει και πολύ άδικο το έρμο το κεφαλάκι μου που έχει στερέψει από ιδέες, λαμβάνοντας υπόψη το φτωχικό «υλικό» που έχω στη διάθεση μου.

Για να πω και του στραβού το δίκιο, η τηλεόραση μου σήμερα μοιάζε με βωβό κινηματογράφο. Ανοικτή μεν, στη μούγγα δε. Έχω βαρεθεί πια να βλέπω παρελαύνει μπροστά μου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο το μοντέλο της χαζής δίμετρης ξανθιάς με το παραφουσκωμένο στήθος και το IQ μαρμελάδας. Πάντοτε διερωτιόμουνα αν βγαίνουν κατόπιν παραγγελίας κλωνοποιημένων ωαρίων αλλά η απορία μου διερευνάται ως ανυπόστατη.

Πόσες χαμένες ώρες απόλυτης αποχαύνωσης και εκνευριστικής βαρεμάρας να περάσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος μπροστα στο τετράγωνο κουτί που προσφέρει απλόχερα θέαμα για γερά νεύρα και δοκιμασμένες αντοχές;

Έχω καταλήξει πλέον στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η ελληνική τηλεόραση δεν είναι τίποτα άλλο παρά καμιά εικοσαριά άτομα το πολύ που ανακυκλώνουν τους εαυτούς τους, μας μοστράρουν τις μούρες τους φάτσα κάρτα στο γυαλί επί καθημερινής βάσεως είτε μας αρέσει είτε όχι (το ίδιο τους κάνει άλλωστε, δεν θα μας ζητήσουν και την άδεια) και χωρίζονται σε ομάδες θάβοντας οι μισοί από αυτούς τους υπόλοιπους μισούς.

Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα φίλοι μου, το θέλουμε δεν το θέλουμε. Εκεί όμως που μου ανεβαίνει η πίεση στο κεφάλι είναι όταν ακούω την χιλιοειπωμένη καραμέλα ότι η τραγελαφική αυτή κατάσταση είναι απλώς μια επιλογή του κόσμου, την οποία οι ταπεινοί υπηρέτες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας (ή αλλιώς το νέο φρούτο που λέγεται infotainment) καλούνται να ικανοποιήσουν.

Κι εγώ με το ταπεινό και ολίγον αργόστροφο μυαλό μου ερωτώ: Από πότε η αναγκαστική αποδοχή προιόντων υποκουλτούρας αποτελεί επιλογή του τηλεθεατή; Ένα απλό εγχειρίδιο να ανοίξετε, από τα βασικά που διδάσκουν στις σχολές δημοσιογραφίας, θα δείτε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας δημιουργούν και καθοδηγούν το κοινό τους και όχι το αντίστροφο.

Σε αυτή τη χαλεπή τηλεοπτική περίοδο που διανύουμε,η εξαιρετική δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα με τον γνωστό εμπεριστατωμένο και άρτιο λόγο της κατακεραύνωσε και απαξίωσε όλους τους χρυσοπληρωμένους φελλούς της ελληνικής show biz, χαρακτηρίζοντας τους ως «ανθυποστάρ» που περιφρονούν και προσβάλλουν τους απλούς ρεπόρτερ των 700 ευρώ, οι οποίοι ασχολούνται μαζί τους λόγω επαγγελματικής ιδιότητας και όχι λόγω προσωπικής διαστροφής.

 

Τα λόγια της αντήχησαν στα αυτιά μου σαν μελωδία που επισκίασε σε μεγάλο βαθμό  την ηχορύπανση των φελλών και των παρατρεχάμενων τους.

Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι τα άδεια δοχεία κάνουν πάντα τον μεγαλύτερο θόρυβο.