...της Μέσης Ανατολής το ανάγνωσμα

Οι τελευταίες δύο βδομάδες είναι ίσως από τις δυσκολότερες της τριαντάχρονης ζωής μου και πριν προλάβετε να με κατηγορήσετε για μελόδραμα και μάλιστα κακής ποιότητας, θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και στη συνέχεια θα κάνω έκκληση για την άμεση ή έμμεση συμπαράσταση σας.

Αυτές τις δύο βδομάδες λοιπόν έχω συνειδητά εγκλωβίσει τον εαυτό μου και το πνεύμα μου στο σπίτι μου και πιο συγκεκριμένα στους τέσσερις σιέλ τοίχους του κατά τα άλλα ευάερου και ευήλιου δωματίου μου και αποδίδομαι στην ενδελεχή μελέτη της ιστορίας και του τρόπου ζωής των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Πριν προλάβετε να προβείτε σε αυθαίρετα συμπεράσματα ότι πάει το έχασα πάνω στο άνθος της νιότης μου (λέω εγώ για να χαίρομαι τώρα), κρίμα το κορίτσι και όλα τα συναφή, σας λέω ότι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω ακόμη διατηρώ, με ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας η αλήθεια, αυτό που λέμε σώας τας φρένας. Απλώς τυγχάνει να δίνω το τελευταίο μάθημα για το μεταπτυχιακό μου και κάνω αγώνα δρόμου για να προλάβω την υπερμεγέθη μεν, άκρως ενδιαφέρουσα δε, διδακτέα ύλη.

Το πιο ευχάριστο γεγονός στη όλη ιστορία είναι το ότι αποτοξινώθηκα πλήρως από την λέλαπα της καθημερινής τηλεοπτικής παράκρουσης και αυτό το οφείλω στο αιώνιο παλαιστινιακό ζήτημα, στον εθνικισμό που αναπτύχθηκε στους κόλπους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και είχε ως αποτέλεσμα την ανάδυση του κινήματος των Νεοτούρκων το 1908, στη διάσπαση Σηίτων-Σουνίτων, καθώς και στην μελέτη των βασικών πυλώνων του Ισλάμ.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε μια στιγμή στη ζωή μου κατά τη διάρκεια της οποίας θα αντλούσα μεγαλύτερη ευχαρίστηση από την ανάλυση της πολιτισμικής κουλτούρας του Ισλάμ όπως για παράδειγμα ότι οι μουσουλμάνοι προσεύχονται πέντε φορές τη μέρα στον μιναρέ κάθε Παρασκευή απόγευμα ή ότι οι άνδρες μουσουλμάνοι μπορούν με μεγάλη ευκολία να χωρίσουν τις γυναίκες τους επαναλαμβάνοντας τρεις μόνο φορές την λέξη «χωρίζω», από το να παρακολουθήσω τηλεόραση.

Πριν από μερικά χρόνια θυμάμαι ότι δεν έβλεπα την ώρα να σταματήσω όλες τις δραστηριότητες της μέρας και να αράξω πάνω στον δερμάτινο καναπέ μου με ένα τεράστιο μπωλ γεμάτο ποπ κόρν, να χαθώ στον μαγικό κόσμο αυτού του μικρού κουτιού και αδημονίως να παρακολουθήσω όλες τις εκπομπές όπως τους «Γκρίζους φάκελους» του Παπαχελά, «το κουτί της Πανδώρας», «τον Κόκκινο κύκλο» και άλλες πολλές που ανήκουν πλέον στη συλλεκτική χρυσή εποχή της τηλεόρασης.  

Τώρα πια, το περιεχόμενο των εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης είναι υπέυθυνο για τους εφιάλτες που έχω τα βράδια εξαιτίας της τρομολαγνείας με την οποία ντύνουν και σερβίρουν όλα τα θέματα τους, καθώς και με την φτήνια και την χυδαιότητα την οποία μας προβάλλουν επί καθημερινής βάσεως και σε κάθε ευκαιρία.

Το ανέντιμο και το ανήθικο στοιχείο στην όλη ιστορία δεν είναι το γεγονός ότι η τηλεόραση έχασε τον τελικό προορισμό της και την κοινωνική αποστολή της, ούτε το γεγονός νότι εξαιτίας χαμηλού οικονομικού προυπολογισμού έχει φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης. Ανήθικο είναι ότι είναι υπεύθυνη για την σημερινή μας κατάντια, το γεγονός ότι έχουμε πάψει προ πολλού να κάνουμε όνειρα και αντί να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο, να λέμε το τετριμμένο και πλέον συνηθισμένο «Κάθε πέρσι και καλύτερα».