Η ώρα είναι 05.02 π.μ. και εγώ αντί να βρίσκομαι παραδομένη στην αγκαλιά του Μορφέα, εξαιτίας του φοβερού jet lag, το οποίο με βασανίζει εδώ και τέσσερις μέρες, βρίσκομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τέτοιες ώρες άλλωστε έχεις και την καλύτερη έμπνευση, καθότι βρίσκεσαι σε κατάσταση νιρβάνας χωρίς να σε καταβάλλει ο ξέφρενος αγχωτικός ρυθμός της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας σου.
Ανοίγω τα e mail μου και το μάτι μου πηγαίνει κατευθείαν σε ένα μήνυμα απόγνωσης, το οποίο έστειλε μια φίλη πριν από λίγες μέρες κι εγώ μόλις αυτή τη στιγμή αξιώθηκα να δω.
«Είμαι χάλια. Τελικά είχες δίκαιο. Με απατάει, ούτε ξέρω με πόσες άλλες πια. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχει γίνει. Τον έδιωξα και τώρα θα περάσω τις γιορτές εντελώς μόνη μου. Δεν το έχω ανακοινώσει ακόμα πουθενά. Φοβάμαι την μοναξιά, νιώθω χαμένη.»
Διαβάζω το μήνυμα της ξανά με προσοχή και στη συνέχεια φέρνω ξανά στο μυαλό μου την τελευταία συνάντηση που είχα μαζί της. Τα γεγονότα ήταν ξεκάθαρα και φώναζαν από μακριά, όμως αυτή είχε κλείσει μάτια, είχε σφραγίσει αυτιά και αρνιόταν πεισματικά να αντικρύσει κατάματα την αλήθεια.
Τα σημάδια είχαν ξεκινήσει πολύ καιρό πριν όταν αυτός περνούσε ώρες ολόκληρες μπροστά από τον υπολογιστή του τα βράδια και αυτή νόμιζε ότι δούλευε πυρετωδώς για εκείνο το επαγγελματικό project που δεν τελείωνε ποτέ, όταν εξαφανιζόταν ώρες ολόκληρες δήθεν πνιγμένος σε επαγγελματικά ραντεβού, όταν τα σχέδια για εκδρομές το Σαββατοκύριακο έκαναν φτερά και φάνταζαν ως πιθανά σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα μπήκε όταν στη λίστα των «φίλων» του στο facebook παρέλαυναν στρατιά εικοσάχρονα κοριτσάκια με τα μικροσκοπικά μπικίνι (στην καλύτερη των περιπτώσεων που το φορούσαν δηλαδή κι αυτό), τα οποία προέβαιναν στην επίδειξη των τελευταίων επιτευγμάτων της πλαστικής χειρουργικής, με τη συνοδεία ενός λάγνου βλέμματος και με ελληνικά που ακόμη και ο τελευταίος Πακιστανός λαθρομετανάστης στην πλατεία Ομονοίας μιλάει καλύτερα.
Όλα τα προαναφερθέντα γεγονότα συνέβαιναν για μήνες, ίσως και για χρόνο αλλά αυτή βυθισμένη στη νιρβάνα της ψευδαίσθησης πίστευε πως είχε βρει το κελεπούρι Mr Perfect και προκειμένου να μην τον χάσει προτίμησε να αγνοήσει όλα τα σημάδια και να προσποιηθεί ότι είχε υποστεί σε λοβοτομή. Εκείνος από την πλευρά του βέβαια αλώνιζε ανενόχλητος και τα βράδια σερφάριζε στο διαδίκτυο σπαταλώντας ώρες «κουβεντιάζοντας» με τα αντικείμενα του πόθου του, τα οποία κάθε βράδυ άλλαζαν μορφή.
Κάθε φορά που της έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου επειδή δεν μπορούσα να την βλέπω να ζει μέσα στην άρνηση, να μαραζώνει, να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, θύμωνε και απέφευγε να μου μιλήσει για μέρες.
«Τι μπορείς να ξέρεις εσύ; Όλα ήταν εύκολα για σένα. Δεν μπορείς να με καταλάβεις», μου έλεγε και κάθε φορά αντέκρουα όλα τα επιχειρήματα της επειδή κι εγώ επανειλημμένες φορές είχα βρεθεί στη θέση του θύματος. Η διαφορά μας όμως ήταν ότι εγώ μόλις το αντιλαμβανόμουνα έφευγα αμέσως, γινόμουνα καπνός. Ήταν ακριβώς σαν την περίπτωση του να φεύγεις από ένα σπίτι και να αφήνεις την πόρτα ανοιχτή με όλα τα υπάρχοντα του μέσα. Όταν επέστρεφε ο άλλος μπορούσε να μπει μέσα στο σπίτι αλλά χωρίς εσένα μέσα και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε τα υπάρχοντα ήταν μέσα,αφού κάποιος άλλος είχε μπει μέσα πριν από αυτόν και τα είχε ξαφρίσει.
Η απόφαση μου ήταν πάντα οριστική και αμείλικτη επειδή είμαι της άποψης ότι νερό στο κρασί σου βάζεις μόνο στο φαγητό και αυτό μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Σε καμία περίπτωση δεν νερώνεις το κρασί σου σε θέματα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Απαγορεύεται ρητώς. Θέλει ο άλλος να κάνει τη ζωή του και τα ωραία του; Με γεια του με χαρά του αλλά μακριά από μένα. Να μην με βλέπει και να μην με αφουγκράζεται ούτε σε απόσταση χίλιων ναυτικών μιλίων.
Η κάθε περίπτωση όμως είναι διαφορετική. Εγώ είμαι εγώ και η φίλη μου είναι αυτή που είναι. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, με διαφορετικές εσωτερικές και εξωτερικές επιδράσεις και επιρροές που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μας, αυτό που είμαστε. Το μυστικό βρίσκεται στο να ανακαλύψουμε ποιοί πραγματικά είμαστε και τι θέλουμε πρώτα από εμάς και μετά από τους γύρω μας. Και δεν είναι εύκολο αλλά είναι αναγκαίο. Μέσα σε όλες αυτές τις εξωτερικές επιδράσεις από το περιβάλλον, τις νόρμες, τους κανόνες που αναγκαζόμαστε να υπακούσουμε, κάπου μέσα σε όλο αυτό, βρίσκεται ο πραγματικός μας εαυτός. Ο αληθινός καρπός χωρίς το περιτύλιγμα που δημιουργεί σύγχυση τόσο σε μας όσο και σις σχέσεις μας με τους άλλους. Η διαδικασία δεν είναι πάντα ομαλή και ευχάριστη. Αντιθέτως είναι δύσβατη και επώδυνη. Αλλά αναγκαία για να αναπτύξουμε τους απαραίτητους μηχανισμούς μέσω των οποίων θα σεβόμαστε πρώτα εμείς τον εαυτό μας και κατά συνέπεια οι άλλοι εμάς.
